Сорок первый [the forty – first]

“ο χρόνος που έφυγε για πάντα από εμάς και που πάντα παρέμεινε μαζί μας”

     Πλοκή της ταινίας  

Το 1919, κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφύλιου πολέμου, μια μικρή δύναμη των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, που επέζησαν από μια συντριπτική ήττα από τους Λευκούς, αναγκάζεται να υποχωρήσει και από την Κασπία Θάλασσα να καταφύγει στην έρημο του Καρακούμ. Η μικρή ομάδα αποτελείται από 23 μαχητές και τον κομισάριο Άρσεντι [Nikolai Kryuchkov]. Για όσους έχουν μια μικρή αίσθηση του χώρου και των αποστάσεων και μόνο αυτή η μετακίνηση προκαλεί αίσθηση. Τα τοπία μοναδικά, ιδιαίτερα κοντινά μακρινά πλάνα, η άμμος θυμίζει χιονιά. Το βλέμμα των ιθαγενών των ερήμων ασιατικών στεπών μνημείο.

Μαρζούτκα

Η Μαρζούτκα [Izolda Izvitskaya] είναι ο καλύτερος σκοπευτής, έχει ήδη σκοτώσει 38 Λευκούς. Μέσα από τον ατίθασο και έκρυθμο χαρακτήρα της διακρίνεται η αγνότητα των συναισθημάτων της και η καθαρότητα της ψυχής της. Γράφει αφελή ποιήματα και παραμένει πιστή στην επανάσταση. Η ηθοποιός λάμπει μέσα στην σκόνη των ερήμων.  

Λίγο αργότερα η μονάδα συγκρούεται με μικρή αποστολή Λευκών στρατιωτών και η Μαρζούτκα σκοτώνει δύο από αυτούς. Πυροβολεί τον αξιωματικό τους, ο οποίος τελικά συλλαμβάνεται ζωντανός.

        Βαντίμ 

Ο άντρας, ένας υπολοχαγός που ονομάζεται Βαντίμ [Oleg Strizhenov], έχει μυστικές πληροφορίες υψίστης σημασίας που πρέπει να διαβιβάσει προφορικά σε ανώτατες στρατιωτικές αρχές, πράγμα που καταφέρνει να κρατά κρυφό από την ομάδα του Άρσεντι.

        Η Μαρζούτκα είναι επιφορτισμένη με την φύλαξη του Βαντίμ. Ο τελευταίος είναι ένας μορφωμένος αριστοκράτης που πριν τον πόλεμο απολάμβανε την ζωή και μελετούσε φιλολογία.

Εντάσεις

Εντάσεις προκύπτουν καθώς ο υπολοχαγός διασκεδάζει αλλά και εντυπωσιάζεται από τις προσπάθειες της Μαρζούτκα να συνθέσει ποιήματα και να υπερασπισθεί τις αρχές της επανάστασης.

Όταν οι καμήλες τους κλαπούν, ο κομισάριος αποφασίζει να στείλει τον αιχμάλωτο υπολοχαγό στην έδρα τους στο Καζαλίνσκ μέσω της θάλασσας Αράλη και με μια μικρή συνοδεία επιβιβάζονται σε μια βάρκα. Το σκάφος βυθίζεται σε μια ξαφνική καταιγίδα και μόνο η Μαρζούτκα και ο Βαντίμ παραμένουν ζωντανοί βρίσκοντας κατάλυμα σε μια καλύβα ψαράδων σε ένα απομονωμένο νησί.

ΟΈρωτας

Ο Βαντίμ από τις κακουχίες αρρωσταίνει βαριά με πυρετό και η Μαρζούτκα του συμπαραστέκεται. Οι δύο ερωτεύονται και φαίνεται να ξεχνούν τις ταξικές αντιθέσεις και τον πόλεμο. Μια κόρη της επανάστασης, ερωτεύεται έναν εχθρό και αυτός περιγράφεται με «θετικά χρώματα» ενώ η σχέση τους υμνείται λυρικά και εξιδανικεύεται.

            Όταν ένα σκάφος προσεγγίζει το νησί τους, αρχικά σκέφτονται ότι είναι ψαράδες και τρέχουν προς αυτούς. Ο Βαντίμ τους αναγνωρίζει ως Λευκούς στρατιώτες και τρέχει να τους συναντήσει. Η Μαρζούτκα τον πυροβολεί στην πλάτη, σκοτώνοντας τον. Όταν συνειδητοποιεί ότι είναι νεκρός, τρέχει στη θάλασσα και αγκαλιάζει το πτώμα του.

Ο Πόλεμος

Όμως, ο 41ος πυροβολισμός της Μαρζούτκα και το τραγικό φινάλε προκαθορίστηκαν εξαρχής από τον εμφύλιο πόλεμο. Ο ευγενής Βαντίμ δεν θα είχε απομακρυνθεί από τον όρκο του αξιωματικού, και ο «κόκκινος στρατιώτης» Μαρζούτκα – από την επανάσταση.

Ο σκηνοθέτης Grigori Chukhrai: αναφέρει: ΄΄… Η τραγική τύχη της κόκκινης στρατιωτικής κόρης της Μαρζούτκα, που ερωτεύτηκε τον εχθρό της – τον λευκό αξιωματικό και στη συνέχεια τον πυροβόλησε – μπορεί να φαίνεται απίθανο σήμερα, αλλά ο πόλεμος έχει τους δικούς του νόμους, οι οποίοι δεν είναι σαφείς σε εκείνους που δεν πέρασαν αυτή την κόλαση΄΄

Μπορείτε να δείτε την έκδοση του 1956 [Grigori Chukhrai]

Η ταινία πρωτογυρίστηκε το 1927 από τον Yakov Protazanov ο οποίος βασίστηκε στην νουβέλα του Boris Lavrenyov