Σκέψεις ενός κουρασμένου…
Πολλές φορές όταν είμαστε κουρασμένοι τίθεται το ΄΄καταραμένο΄΄ δίλημμα:
Να πάω ή όχι για προπόνηση?
Το ονόμασα ΄΄καταραμένο΄΄ γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που και μόνον να σκεφτείς αυτή την ερώτηση έχεις ήδη υποστεί ήττα. Αν και το μυαλό σου θέλει, το σώμα αρνείται να συνεργαστεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι προσπαθείς να μην το παραδεχτείς. Η υποχώρηση είναι σταδιακή μέχρι ο ερχομός της νύχτας να σε βγάλει από την ψευδαίσθηση ότι θα έκανες προπόνηση.
Η αποτυχία φέρνει τύψεις που διατηρούνται και την επόμενη μέρα: ΄΄ I wish I had trained…΄΄
Από τη μια μεριά δεν είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε από την άλλη ίσως μπορούμε να γίνουμε λίγο πιο ρεαλιστές.
Αρχικά φοράμε τα αθλητικά μας – ρούχα και παπούτσια. Στη συνέχεια κινούμαστε μέσα στο σπίτι πιο έντονα. Βάζουμε μουσική και προσπαθούμε να καθαρίσουμε ένα ντουλάπι που είναι σκονισμένο από την εποχή που τοποθετήθηκε.
Αρχίζουμε να μπαίνουμε στο ρυθμό. Η αρχή έγινε.
Παίρνουμε τα κλειδιά μας και βγαίνουμε από την πόρτα. Χωρίς προσδοκίες ξεκινάμε για μια βόλτα έξω από το σπίτι.
Περπατάμε δυναμικά σκεπτόμενοι συνεχώς: ΄΄τα κατάφερα΄΄
Δεν ακολουθούμε κάποια κυκλική διαδρομή. Απομακρυνόμαστε όσο το δυνατόν μακρύτερα. Έχουμε πείσμα. Θα γυρίσουμε έστω και μπουσουλώντας.
Στην πορεία αισθανόμαστε καλύτερα. ΄΄Ας τρέξω χαλαρά για 1 λεπτό΄΄ λέμε στον εαυτό μας. Μένουμε συγκεντρωμένοι. 1 λεπτό χαλαρό τρέξιμο, 2 λεπτά δυναμικό βάδην.
Η ανθρώπινη φύση όμως είναι λαίμαργη, και αυτό μας κρατάει στη ζωή. Το 1 λεπτό γίνεται 2 και μετά 3. Είμαστε σε καλό δρόμο.
Η επιτυχία απελευθερώνει κρυφές δυνάμεις. Η κούραση ξεχνιέται. ΄΄Μπορώ να συνεχίσω χωρίς περπάτημα΄΄ λέμε στον εαυτό μας.
Αυτό το απόγευμα μπορεί να μην είναι τόσο άσχημο τελικά…
